Daar sta ik dan. Vroeger was ik een eikel. M’n vader en
moeder stonden altijd achter me, dat wel.
Ze zijn een tijdje geleden omgezaagd. M’n bladeren beginnen er ook dit jaar weer af te vallen. Ik ben altijd bang of ze volgend voorjaar wel weer terugkomen. Ik ben de grootste eik hier in de buurt.
Ik sta op een mooie plek, mensen noemen het hier de Hoolesteeg maar ik noem het thuis.
Het is jammer dat ik geen mond heb om te praten, ik zie zoveel. Mensen die voorovergebogen tegen de wind zichzelf een weg banen als de zon de dag vaarwel kust. Voetballers die uitzinnig van vreugde springen als ze iets ronds in die uiterst rare witte boom schoppen.
Ik zie ook veel bromdingen waar ik altijd van moet hoesten, de mensen erop zijn vaak een stuk ronder van vorm.
Ik maak helaas ook trieste zaken mee. Laatst stonden vier jongens, één met bromding tegenover mij te wachten. Toen er een fietser voorbij kwam, moest ze stoppen en allemaal dingen aan de jongens geven. Eén zwaaide met een glimmend scherp ding. Ik voelde de angst van de jongedame. De jongens komen hier namelijk wel vaker angst uitdelen. Soms komen er anderen maar ik ken hun kleding, ik ken het merk van hun bromding, en ik ken zelfs het cijfers van het bordje dat achterop zit.
Ze zijn een tijdje geleden omgezaagd. M’n bladeren beginnen er ook dit jaar weer af te vallen. Ik ben altijd bang of ze volgend voorjaar wel weer terugkomen. Ik ben de grootste eik hier in de buurt.
Ik sta op een mooie plek, mensen noemen het hier de Hoolesteeg maar ik noem het thuis.
Het is jammer dat ik geen mond heb om te praten, ik zie zoveel. Mensen die voorovergebogen tegen de wind zichzelf een weg banen als de zon de dag vaarwel kust. Voetballers die uitzinnig van vreugde springen als ze iets ronds in die uiterst rare witte boom schoppen.
Ik zie ook veel bromdingen waar ik altijd van moet hoesten, de mensen erop zijn vaak een stuk ronder van vorm.
Ik maak helaas ook trieste zaken mee. Laatst stonden vier jongens, één met bromding tegenover mij te wachten. Toen er een fietser voorbij kwam, moest ze stoppen en allemaal dingen aan de jongens geven. Eén zwaaide met een glimmend scherp ding. Ik voelde de angst van de jongedame. De jongens komen hier namelijk wel vaker angst uitdelen. Soms komen er anderen maar ik ken hun kleding, ik ken het merk van hun bromding, en ik ken zelfs het cijfers van het bordje dat achterop zit.
Niemand vraagt mij wat. Maar ik zie alles.
Ben van Koningsveld
Het
bovenstaande verhaal is fictief en alle overeenkomsten met de werkelijkheid
zijn toeval.Gezien het aanhouden van misdrijven in Park Schothorst wil het CDA-Amersfoort zo spoedig mogelijk camera-toezicht in het park. De preventieve werking alleen al zouden reden moeten zijn tot plaatsen van (mobiele/tijdelijke) camera’s.
