Daar sta ik dan. Vroeger was ik een eikel.

Daar sta ik dan. Vroeger was ik een eikel. M’n vader en moeder stonden altijd achter me, dat wel.
Ze zijn een tijdje geleden omgezaagd. M’n bladeren beginnen er ook dit jaar weer af te vallen. Ik ben altijd bang of ze volgend voorjaar wel weer terugkomen. Ik ben de grootste eik hier in de buurt.

Ik sta op een mooie plek, mensen noemen het hier de Hoolesteeg maar ik noem het thuis.
Het is jammer dat ik geen mond heb om te praten, ik zie zoveel. Mensen die voorovergebogen tegen de wind zichzelf een weg banen als de zon de dag vaarwel kust. Voetballers die uitzinnig van vreugde springen als ze iets ronds in die uiterst rare witte boom schoppen.
Ik zie ook veel bromdingen waar ik altijd van moet hoesten, de mensen erop zijn vaak een stuk ronder van vorm.

Ik maak helaas ook trieste zaken mee. Laatst stonden vier jongens, één met bromding tegenover mij te wachten. Toen er een fietser voorbij kwam, moest ze stoppen en allemaal dingen aan de jongens geven. Eén zwaaide met een glimmend scherp ding. Ik voelde de angst van de jongedame. De jongens komen hier namelijk wel vaker angst uitdelen. Soms komen er anderen maar ik ken hun kleding, ik ken het merk van hun bromding, en ik ken zelfs het cijfers van het bordje dat achterop zit.

Niemand vraagt mij wat. Maar ik zie alles.

Ben van Koningsveld

Het bovenstaande verhaal is fictief en alle overeenkomsten met de werkelijkheid zijn toeval.

Gezien het aanhouden van misdrijven in Park Schothorst wil het CDA-Amersfoort zo spoedig mogelijk camera-toezicht in het park. De preventieve werking alleen al zouden reden moeten zijn tot plaatsen van (mobiele/tijdelijke) camera’s.

Overregulering, de Laatste Konijnenrace

Vandaag is eindelijk de dag: "Konijnen-racedag"! 

Samen met de buren liepen we al een tijdje met het lumineuze idee om wortelverslindende, sla-vretende, paprikaverorberende, appelconsumerende hangoren tegen elkaar te laten huppelen naar een finishlijn. 

Hoofdkwartier ambtenaren

Het had weinig gescheeld of het initiatief was niet tot wasdom gekomen.

Omdat de race gaat over netjes achter elkaar gelegde stenen -die wij doorgaans straat noemen- en derhalve afgezet moest worden, moesten we even langs het Hoofdkwartier Ambtenaren (aka gemeentehuis). Aldaar bleek -vanwege de te verwachtte toestroom van toeschouwers- ons initiatief aan een aantal voorwaarden te moeten voldoen. 

Enigszins verbaasd krabben we achter onze eilandjes van Langerhans. We hadden reacties verwacht als: 'Te gek dat jullie dit doen. Super! Echt een aanwinst voor de stad. Wow, konijnenrace, altijd gekkenhuis.'  In plaats daarvan kregen we een stapel uiterst dun gefileerde en gebleekte dode bomen mee met kleine zwarte druppeltjes inkt erop die talloze letters vormden.

Vergunningen regelen

Omdat mijn minderjarige zoon de finishlijn op straat zou krijten, moesten er meldingen bij de Arbo, welstandscommissie en reinigingsdienst gedaan worden.

Parkeervergunning regelen. De milieuvergunning was al wat lastiger. Konijnenpoep mag blijkbaar niet zomaar in 't riool gespoeld worden. Daar is het niet voor. Afvalbakken gehuurd. Precario-rechten afgedragen. Een kleine stroom pecunias richting buma-stemra omdat het met grote groepen waarschijnlijk is dat iemand z'n iTunes-aankopen beluistert via de speaker.

Uiteraard nog even preventieve melding bij stichting dierenleed. Flyer goedgekeurd door reclamecodecommissie (ja, dat zou één woord moeten zijn). Via notaris omdat we eigenaar van het snelste konijn twee blonde Belgische biertjes aanbieden. Daarmee kwamen ook drankvergunnning en belastingdienst (winstuitkering) om het hoekje.

We hebben besloten het gokken op de dieren maar te laten vervallen...

Veiligheid

Veiligheidsvergunning. Altijd lastig, instanties zit nog  in de kramp vanwege betreurenswaardige incidenten in Duisburg en Hasselt. Veiligheidsbedrijf ingehuurd, dranghekken tegen betaling tijdelijk verkregen. Vluchtplan gemaakt en verkeersregelaars geregeld. Nu nog even een officieel erkende weerman inhuren voor als wolken wellicht, misschien, maybe van wit naar donkergrijs zouden transformeren (blijkt dat alle festivals in 033 dit moeten doen(!))  

Al met al hebben we het kunnen afvinken, maar we moesten wel direct op zoek naar grote sponsors.

Te warm

Bijna tweeëneenhalf jaar en 15.000 euro later kon het feest beginnen! 

Het was te warm voor de konijnen om een stap te verzetten. Na ze electronisch aangespoord te hebben was de race binnen 2 minuten over. Geweldige 118 seconden. 

Maar volgend jaar niet meer...

Ben van Koningsveld (raadslid CDA)
Bovenstaand verhaal is fictief en alle overeenkomsten met de werkelijkheid zijn louter toevallig

CDA Amersfoort maakt zich hard voor kleine en grote initiatieven die vaak ten onder dreigen te gaan aan overregulering.

Tunnel onder het spoor

M’n jongste dochter heeft een prijs gewonnen. Als een pauw loop ik door het huis.
Het begon allemaal op school met het project: “wat kan je allemaal doen met een tientje?”
Ze concurreerde met tweedehands knikkerbanen, een boot van wc-rollen (?!) en een flaconnetje Noord-Koreaanse glimshampoo.
Mijn heldin kwam met een beter idee, een veel beter idee. Zij kwam met het lumineuze idee om een kuil te graven onder een paar metalen staven en daar beton in te laten lopen. In de volksmond "tunnel onder het spoor".

Nieuwe slagboom
U moet weten dat wij elke dag de NS-aders over moeten steken met ons ijzere ros. Nu maken wij sporadisch mee dat de slagbomen –toch wel hevig ondersteund door auditieve en visuele signalen- horizontaal onze weg versperren. Derhalve mijn dochter veel kan, maar remmen op de fiets daar niet bij hoort, hebben wij reeds meerdere malen haar gebit moeten laten vervangen. Sinds zij titaniumtanden heeft zelfs één keer de slagboom. Logisch dat zij met dit idee komt, die anderhalve minuut wachten vindt zij niet zo’n probleem.
   
60 miljoen
“Kijk papa”, begint ze me uit te leggen. “Ik kan het tientje uitgeven, maar ik kan er ook € 200,- van lenen en met dat tientje de rente betalen. Vervolgens kan ik van de € 200,- weer gebruiken om de rente te betalen voor de volgende lening.” Ze blijkt dit trucje een slordige 5x gedaan te hebben en we zitten ondertussen op een budget van 60 miljoen.
Op m’n schouder zit een klein mannetje die zichzelf hardop afvraagt of dit niet terugkomt op ons bordje. Ik duw ’m van m’n schouder af, het is tenslotte mijn heldin.

Meekletsgroepje
Ze is zelfs een meekletsgroepje gestart met allemaal belanghebbende kinderen, maar toen die met ideeën kwamen die zwaar onder budget zaten, is ze stampvoetend weggehuppeld.   “Ik win nooit als ik niet al m’n geld opmaak!”, riep ze nog al lolly likkend met gefronste wenkbrauwen na.  Dat ze van dat geld ook verkeersproblemen voor kinderen aan de noordkant van de school ‘de Fathorst’ kan oplossen, deert haar niet.” Het kleine mannetje klimt weer op m’n schouder maar voor hij z’n mond opentrekt, knikker ik ’m op de grond. Naar mannetje. 

Paar jaar verder
Ondertussen zijn we een paar jaar verder. De trofee snakt naar zonlicht onder een laag stof. Er blijken wat barstjes te zitten in haar toen zo lumineuze idee. Het mannetje van mijn schouder staat inmiddels zelfstandig op een zeepkistje op de Varkensmarkt. Hij schreeuwt termen als “megaschuld!, op-/afrit dierenpark vergeten!,  aankoop duur defensieterrein!”, en “ 85.000.000 euri niet genoeg!” Verduveld hij heeft nog gelijk ook.  Hij blikt gelukkig nog niet vooruit over chagrijnige blikken door de voorruit van blikken vierwielers omdat ze nu bij de Stichtse rotonde voor elkaar uit stil blijken te staan.

Ik heb inmiddels wat spullen verkocht: m’n zwembad in de achtertuin, m’n groene golf gti, m’n superland-cape, m’n zuidwest-albanese postzegelverzameling en m’n half verbrandde Armando. Ik loop nu 7 krantenwijken. Ik heb uitgerekend dat als ik tot het jaar 2149 dit volhoud, we de schuld afbetaald hebben.

Ze blijft mijn heldin, het was een mooi idee. Maar het kan financieel natuurlijk nóóit uit.

(verhaal is fictief en alle overeenkomsten met de werkelijkheid zijn louter toevallig)

CDA-Amersfoort heeft tegen de 75 miljoen dure tunnel onder het spoor gestemd. (Omdat het plan naast excessief duur momenteel ook nog eens heel veel financiële risico’s herbergt)

Zwembad

De nieuwe smaak borrelnoten proberend, klik ik een paar keer op het wereld wijde web. Oh, ik blijk een zwembad te hebben gekocht. Dat ging makkelijk. Niet helemaal ideaal voor in onze tuin maar ja, laat maar komen.
Ik waan me 18 uur later heel even Andy Murray als de bezorger om m’n handtekening komt vragen.
Pakketje wordt op de stoep gedropt. Ik pak het uit, ‘design en build’ het even in elkaar en 1500 liter later staat er een riesengross zwembad klem tussen de schuur en de rhododendrons.

De konijnen kijken me verbaasd aan, “moet dat hier?” lijken ze te snuffen. Ach, zolang ze hun konijnenmoped voor de deur kunnen parkeren, hoor je ze eigenlijk niet.
Het oogt wat saai zo’n bak water… Al snel maak in een trap aan de schuur vast, zodat op eenvoudige wijze men al saltomakend het bad via het dak kan enteren.

De kids komen terug van school en staren met grote ronde ogen naar het chloorhoudende gevaarte.
Na een paar baantjes heen en weer te borstcrawlen slaat gestaag de dufheid toe. Ik gooi er nog een D66-strandbal in maar die blijkt niet tegen water te kunnen.

De volgende dagen trekt m’n dochter braaf haar baantjes in de ochtend maar afgezien daarvan klotst het water eenzaam tussen de kanten. Daar staat m’n bad, majestueus in grootte en aanwezigheid, gedecimeerd in gebruik. Een herfstgevoel overvalt me als ik dit aanschouw.  

Tijd voor het grotere werk.
Een paar muisklikken en wat handtekeningen verder, ligt er een halfzinkende rolmat, opblaasbaar slalomparcours, glijbaan en een 2 meter grote CDA-opblaasbal in (die blijkt wel tegen water te kunnen).
De kinderen willen inmiddels niet meer naar school en doen hun huiswerk vanuit het zwembad. Ook de buurjongens blijven ervoor thuis. De dag daarna komt de hele straat even buurten (en tevens de waterdichtheid van hun huid testen). Na twee omwentelingen van de aarde staat er al een rij van zwemgegadigden op de oprit. We besluiten Italiaans schepijs op de stoep te gaan verkopen en zijn entree gaan vragen. Inmiddels zitten we op ruim 2.000 bezoekers per dag, gister nog één helemaal uit Axelsche Sassing.  
Toch wel grappig een paar van die fun-elementen in zo’n zwembad…

(Het bovenstaande verhaal is fictief en alle overeenkomsten met de waarheid zijn louter toevallig.)

Ben van Koningsveld
CDA-raadslid (dient komende vergadering een motie in om fun-elementen in het nieuwe zwembad aan de Hogeweg te krijgen)

Waar blijven de groene golven?

Volgende verhaal is fictief en alle overeenkomsten met de werkelijkheid zijn louter toevallig

De zon is al een tijdje de dag aan het verblijden met z’n schijnende aanwezigheid maar m’n persoonlijke luikjes zijn nog maar net geopend. Gekreukt stap ik m’n trouwe vierwieler in. Ik geef wat paarden onder de motorkap een schop onder hun kont en wij rollen de straat uit. Niet veel later moet mijn bestemming even wat langer op mij wachten als ik aangestaard wordt door een fel en doordringend rood licht. Ha denkt u, nu krijgt het verhaal een spannende wending. Helaas we hebben het hier over een stoplicht. (Verkeerslicht schijn je te moeten zeggen, maar het zorgt er niet voor dat ik ga verkeren, wel dat ik weet wanneer ik moet stoppen, maar ik dwaal af…)
Het stoplicht blijft mij boos aankijken en besluit na een spannend staarduel dan toch te knipperen naar groen. Ik hobbel weer verder. Het volgende stoplicht schijnt een tweeling broertje (of is het zusje?) van de eerste geweest te zijn want die herhaalt de stappen exact.
Ik vervolg m’n route weer. In de verte zie ik een vriendelijk stoplicht naar mij wuiven, ik voel m’n rechtervoet zwaarder worden, maar bij het naderen blijkt het wuiven over te gaan naar een belerend vingertje dat aangeeft dat ik moet remmen. Het kille VVD-oranje gaat over in leugenachtige PvdA-rood. Ok, ik breng met een eenvoudige handeling 1200 kg wel weer tot stilstand.
Als momenten later het CDA-groen weer over de wegen schijnt, mag ik de winst van Shell persoonlijk weer wat ophogen als ik met de lichtste vorm van frustratie m’n gaspedaal richting aarde duw.
Het volgende stoplicht doet z’n naam eer aan want ook daar moeten we mak stoppen.
Van rechts komt een groene golf de hoek om rijden. Toepasselijk denk ik, jammer dat we dat niet wat meer zien. Een stad als Amersfoort verdient toch groene golven, een goede doorstroming, een betere luchtkwaliteit en minder frustratie? Frustratie, ligt uiteraard bij een ieder zelf, “het is zoals het is” zeggen we dan. Maar VVD-wethouder van verkeer Heinz Binnenlaer kan toch op delen van trajecten groene golfjes creëren?

“Fietsers moeten soms 90 seconden wachten per oversteek”  en “het werkt verkeersaantrekkend” zijn argumenten om duizenden kilo’s aan auto binnen onze gemeente grenzen te laten stoppen om vervolgens CO2 hoestend en proestend weer een doorgaand fiat te geven.
Valide argument: Fietsdoorstroming is belangrijk. Fietsers hoeven inderdaad niet anderhalve minuut te gaan ‘candy crushen’ om vervolgens weer te gaan stampen op de pedalen. Maar lang niet overal is dit het geval en trajecten hoeven niet als geheel behandeld te worden. Per deel zou ook al winst opleveren.  Koppeling per twee stoplichten is al direct milieuwinst.
Verkeersaantrekkend is een minder valide argument, als je nu kijkt hoeveel auto’s de start-stop-test herhaaldelijk uitvoeren dan doen die dit niet voor de lol. Mensen moet nu eenmaal van A naar B.  
Mocht het toch tot verkeersoverlast zorgen, kan je altijd zaken terugdraaien. Ja, waar blijft eigenlijk het rapport over de proef met de groene golf?  

Ik hoop dat het niet blijft bij die ene groene golf van rechts. Ik hoop dat wethouder Binnenlaer over z’n partijkleur heen kan stappen en z’n best doet om meer CDA-groen via de stoplichten aan de rijdende medemens durft te tonen. Het liefst bij elk stoplicht weer…

Ben van Koningsveld

SuperLand

Het volgende verhaal is fictief, en alle overeenkomsten met de werkelijkheid zijn louter toevallig.

Het is 11 juni. De zon is al achter de horizon geschoven maar de warmte hangt nog in de lucht. Het laatste licht glijdt van de wolken af en ook zij weten niet wat de avond nog in petto heeft. Tegelijkertijd zijn in het stadhuis een paar stropdassen en jurkjes samengekomen om te praten over wat te doen met minder geld.

We hebben in den lande jarenlang consequent meer uitgegeven dan dat er binnenkwam en nu moet er overal op bezuinigd worden. Overal. Op jeugdzorg, veiligheid en onderwijs, de toekomst van onze kinderen komt in het gedrang. De straten kunnen niet goed schoongemaakt worden, op de zorg voor onze ouderen moet drastisch bezuinigd worden. Een fijne ouwe dag moet geofferd worden. Het levert fronsende blikken op en mondhoeken die neerwaarts wijzen. Het is niet anders.

Hoop
Maar dan gloort er ineens hoop aan de horizon. Er vliegt iets door de wolken. Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Nee, het is een heldin, het is SuperLand, fractievoorzitter van Groenlinks.

Ze is er mee eens dat overal extra op bezuinigd moet worden. Óveral en alles. Op sport, veiligheid, zorg, alles behalve….behalve op cultuur. Haar rode cape wappert van geluk. Dat het net de sector is die tegen crisis en bezuinigen in toch op de begroting steeds met min of meer hetzelfde budget mag werken mag geen argument zijn.

Onze heldin komt met een motie. De SP steunt het voorstel, de SP is immers tegen
bezuinigingen. Dat er hierdoor minder geld overblijft om mensen die het echt nodig hebben te ondersteunen, telt niet mee volgens de socialisten. “Geld kan toch gewoon bijgedrukt worden?” Het argument wordt alleen door hun achterban begrepen.

Goed idee
D66 haast zich bij het voorstel te steunen. De fractievoorzitter van D66 zegt dat hij het gewoon een goed idee vindt. Dat hijzelf cabaretier is, geeft hem nog enige interne worsteling maar dat siert hem alleen maar.
De VVD is niet wars van een avondje Guido Weijers en steunt het initiatief. Het feit dat het meeste geld in de cultuursector naar vastgoed gaat en niet naar de Flint, bereikt de liberalen niet. Ze zijn al dagdromend aan het wegzakken in de mooie rode theaterstoelen.
Smits Alvarez kijkt jaloers naar de glimmende S op de borstkas van SuperLand en maant zijn partij om mee doen. Dat er nog best efficiencywinst te halen is in de cultuursector door samenwerkingsverbanden en door vastgoed anders in te delen is door een vlaag van verstandsverbijstering even vergeten bij de arbeiderspartij.

Tegengeluid
De CDA en CU geven tegengeluid. Ze verwoorden gepassioneerd dat cultuur belangrijk is maar niet per se belangrijker dan andere taken die de gemeente uitvoert. Zoals de toekomst van onze kinderen en zorg voor onze ouderen bijvoorbeeld, of veiligheid op straat. Het blijken woorden die echoloos rondzwerven zonder dat ze een plek vinden om ergens te landen. SuperLand lijkt iedereen te hebben betoverd.

De motie wordt aangenomen. SuperLand vliegt met haar vuist vooruit richting de
plek waar de zon onderging. Haar werk zit erop.

De stad kijkt naar de streep in de wolken. Zijn we er nu echt beter op geworden, vraagt men zichzelf hardop af…

Ben van Koningsveld