Tunnel onder het spoor

M’n jongste dochter heeft een prijs gewonnen. Als een pauw loop ik door het huis.
Het begon allemaal op school met het project: “wat kan je allemaal doen met een tientje?”
Ze concurreerde met tweedehands knikkerbanen, een boot van wc-rollen (?!) en een flaconnetje Noord-Koreaanse glimshampoo.
Mijn heldin kwam met een beter idee, een veel beter idee. Zij kwam met het lumineuze idee om een kuil te graven onder een paar metalen staven en daar beton in te laten lopen. In de volksmond "tunnel onder het spoor".

Nieuwe slagboom
U moet weten dat wij elke dag de NS-aders over moeten steken met ons ijzere ros. Nu maken wij sporadisch mee dat de slagbomen –toch wel hevig ondersteund door auditieve en visuele signalen- horizontaal onze weg versperren. Derhalve mijn dochter veel kan, maar remmen op de fiets daar niet bij hoort, hebben wij reeds meerdere malen haar gebit moeten laten vervangen. Sinds zij titaniumtanden heeft zelfs één keer de slagboom. Logisch dat zij met dit idee komt, die anderhalve minuut wachten vindt zij niet zo’n probleem.
   
60 miljoen
“Kijk papa”, begint ze me uit te leggen. “Ik kan het tientje uitgeven, maar ik kan er ook € 200,- van lenen en met dat tientje de rente betalen. Vervolgens kan ik van de € 200,- weer gebruiken om de rente te betalen voor de volgende lening.” Ze blijkt dit trucje een slordige 5x gedaan te hebben en we zitten ondertussen op een budget van 60 miljoen.
Op m’n schouder zit een klein mannetje die zichzelf hardop afvraagt of dit niet terugkomt op ons bordje. Ik duw ’m van m’n schouder af, het is tenslotte mijn heldin.

Meekletsgroepje
Ze is zelfs een meekletsgroepje gestart met allemaal belanghebbende kinderen, maar toen die met ideeën kwamen die zwaar onder budget zaten, is ze stampvoetend weggehuppeld.   “Ik win nooit als ik niet al m’n geld opmaak!”, riep ze nog al lolly likkend met gefronste wenkbrauwen na.  Dat ze van dat geld ook verkeersproblemen voor kinderen aan de noordkant van de school ‘de Fathorst’ kan oplossen, deert haar niet.” Het kleine mannetje klimt weer op m’n schouder maar voor hij z’n mond opentrekt, knikker ik ’m op de grond. Naar mannetje. 

Paar jaar verder
Ondertussen zijn we een paar jaar verder. De trofee snakt naar zonlicht onder een laag stof. Er blijken wat barstjes te zitten in haar toen zo lumineuze idee. Het mannetje van mijn schouder staat inmiddels zelfstandig op een zeepkistje op de Varkensmarkt. Hij schreeuwt termen als “megaschuld!, op-/afrit dierenpark vergeten!,  aankoop duur defensieterrein!”, en “ 85.000.000 euri niet genoeg!” Verduveld hij heeft nog gelijk ook.  Hij blikt gelukkig nog niet vooruit over chagrijnige blikken door de voorruit van blikken vierwielers omdat ze nu bij de Stichtse rotonde voor elkaar uit stil blijken te staan.

Ik heb inmiddels wat spullen verkocht: m’n zwembad in de achtertuin, m’n groene golf gti, m’n superland-cape, m’n zuidwest-albanese postzegelverzameling en m’n half verbrandde Armando. Ik loop nu 7 krantenwijken. Ik heb uitgerekend dat als ik tot het jaar 2149 dit volhoud, we de schuld afbetaald hebben.

Ze blijft mijn heldin, het was een mooi idee. Maar het kan financieel natuurlijk nóóit uit.

(verhaal is fictief en alle overeenkomsten met de werkelijkheid zijn louter toevallig)

CDA-Amersfoort heeft tegen de 75 miljoen dure tunnel onder het spoor gestemd. (Omdat het plan naast excessief duur momenteel ook nog eens heel veel financiële risico’s herbergt)

Zwembad

De nieuwe smaak borrelnoten proberend, klik ik een paar keer op het wereld wijde web. Oh, ik blijk een zwembad te hebben gekocht. Dat ging makkelijk. Niet helemaal ideaal voor in onze tuin maar ja, laat maar komen.
Ik waan me 18 uur later heel even Andy Murray als de bezorger om m’n handtekening komt vragen.
Pakketje wordt op de stoep gedropt. Ik pak het uit, ‘design en build’ het even in elkaar en 1500 liter later staat er een riesengross zwembad klem tussen de schuur en de rhododendrons.

De konijnen kijken me verbaasd aan, “moet dat hier?” lijken ze te snuffen. Ach, zolang ze hun konijnenmoped voor de deur kunnen parkeren, hoor je ze eigenlijk niet.
Het oogt wat saai zo’n bak water… Al snel maak in een trap aan de schuur vast, zodat op eenvoudige wijze men al saltomakend het bad via het dak kan enteren.

De kids komen terug van school en staren met grote ronde ogen naar het chloorhoudende gevaarte.
Na een paar baantjes heen en weer te borstcrawlen slaat gestaag de dufheid toe. Ik gooi er nog een D66-strandbal in maar die blijkt niet tegen water te kunnen.

De volgende dagen trekt m’n dochter braaf haar baantjes in de ochtend maar afgezien daarvan klotst het water eenzaam tussen de kanten. Daar staat m’n bad, majestueus in grootte en aanwezigheid, gedecimeerd in gebruik. Een herfstgevoel overvalt me als ik dit aanschouw.  

Tijd voor het grotere werk.
Een paar muisklikken en wat handtekeningen verder, ligt er een halfzinkende rolmat, opblaasbaar slalomparcours, glijbaan en een 2 meter grote CDA-opblaasbal in (die blijkt wel tegen water te kunnen).
De kinderen willen inmiddels niet meer naar school en doen hun huiswerk vanuit het zwembad. Ook de buurjongens blijven ervoor thuis. De dag daarna komt de hele straat even buurten (en tevens de waterdichtheid van hun huid testen). Na twee omwentelingen van de aarde staat er al een rij van zwemgegadigden op de oprit. We besluiten Italiaans schepijs op de stoep te gaan verkopen en zijn entree gaan vragen. Inmiddels zitten we op ruim 2.000 bezoekers per dag, gister nog één helemaal uit Axelsche Sassing.  
Toch wel grappig een paar van die fun-elementen in zo’n zwembad…

(Het bovenstaande verhaal is fictief en alle overeenkomsten met de waarheid zijn louter toevallig.)

Ben van Koningsveld
CDA-raadslid (dient komende vergadering een motie in om fun-elementen in het nieuwe zwembad aan de Hogeweg te krijgen)

Waar blijven de groene golven?

Volgende verhaal is fictief en alle overeenkomsten met de werkelijkheid zijn louter toevallig

De zon is al een tijdje de dag aan het verblijden met z’n schijnende aanwezigheid maar m’n persoonlijke luikjes zijn nog maar net geopend. Gekreukt stap ik m’n trouwe vierwieler in. Ik geef wat paarden onder de motorkap een schop onder hun kont en wij rollen de straat uit. Niet veel later moet mijn bestemming even wat langer op mij wachten als ik aangestaard wordt door een fel en doordringend rood licht. Ha denkt u, nu krijgt het verhaal een spannende wending. Helaas we hebben het hier over een stoplicht. (Verkeerslicht schijn je te moeten zeggen, maar het zorgt er niet voor dat ik ga verkeren, wel dat ik weet wanneer ik moet stoppen, maar ik dwaal af…)
Het stoplicht blijft mij boos aankijken en besluit na een spannend staarduel dan toch te knipperen naar groen. Ik hobbel weer verder. Het volgende stoplicht schijnt een tweeling broertje (of is het zusje?) van de eerste geweest te zijn want die herhaalt de stappen exact.
Ik vervolg m’n route weer. In de verte zie ik een vriendelijk stoplicht naar mij wuiven, ik voel m’n rechtervoet zwaarder worden, maar bij het naderen blijkt het wuiven over te gaan naar een belerend vingertje dat aangeeft dat ik moet remmen. Het kille VVD-oranje gaat over in leugenachtige PvdA-rood. Ok, ik breng met een eenvoudige handeling 1200 kg wel weer tot stilstand.
Als momenten later het CDA-groen weer over de wegen schijnt, mag ik de winst van Shell persoonlijk weer wat ophogen als ik met de lichtste vorm van frustratie m’n gaspedaal richting aarde duw.
Het volgende stoplicht doet z’n naam eer aan want ook daar moeten we mak stoppen.
Van rechts komt een groene golf de hoek om rijden. Toepasselijk denk ik, jammer dat we dat niet wat meer zien. Een stad als Amersfoort verdient toch groene golven, een goede doorstroming, een betere luchtkwaliteit en minder frustratie? Frustratie, ligt uiteraard bij een ieder zelf, “het is zoals het is” zeggen we dan. Maar VVD-wethouder van verkeer Heinz Binnenlaer kan toch op delen van trajecten groene golfjes creëren?

“Fietsers moeten soms 90 seconden wachten per oversteek”  en “het werkt verkeersaantrekkend” zijn argumenten om duizenden kilo’s aan auto binnen onze gemeente grenzen te laten stoppen om vervolgens CO2 hoestend en proestend weer een doorgaand fiat te geven.
Valide argument: Fietsdoorstroming is belangrijk. Fietsers hoeven inderdaad niet anderhalve minuut te gaan ‘candy crushen’ om vervolgens weer te gaan stampen op de pedalen. Maar lang niet overal is dit het geval en trajecten hoeven niet als geheel behandeld te worden. Per deel zou ook al winst opleveren.  Koppeling per twee stoplichten is al direct milieuwinst.
Verkeersaantrekkend is een minder valide argument, als je nu kijkt hoeveel auto’s de start-stop-test herhaaldelijk uitvoeren dan doen die dit niet voor de lol. Mensen moet nu eenmaal van A naar B.  
Mocht het toch tot verkeersoverlast zorgen, kan je altijd zaken terugdraaien. Ja, waar blijft eigenlijk het rapport over de proef met de groene golf?  

Ik hoop dat het niet blijft bij die ene groene golf van rechts. Ik hoop dat wethouder Binnenlaer over z’n partijkleur heen kan stappen en z’n best doet om meer CDA-groen via de stoplichten aan de rijdende medemens durft te tonen. Het liefst bij elk stoplicht weer…

Ben van Koningsveld